I n 2008 stond ik met Els & Sjoerd we voor het eerst op de Alpe ´d Huez, de Nederlandse Tour de France berg. We stonden in de beroemde bocht 7, om daar naar de Tour de France te kijken. Vlak bij het kerkje waar de Nederlandse pastoor in de jaren 80 de klokken luide als er weer eens een Nederlander had gewonnen. Op die dag ontstond bij ons het idee om het jaar daarop zelf een berg uit de Tour de France te gaan beklimmen. Zo fietsen we in 2009 de Mont Ventoux op en in 2010 de Col de la Madeleine

Sjoerd, Els & Gertjan op de Col de la Madeleine, 2010.

Dit jaar stond de Alpe d´Huez op het programma, wat had Els er enorm naar uitgekeken want deze Nederlandse berg zit maar om de paar jaar in het parcours, dus dit jaar zouden we hem zeker gaan fietsen.

Begin dit jaar kwam het verschrikkelijke nieuws dat de uitgezaaide baarmoederhalskanker definitief grip had gekregen. Er volgde een lange periode van onze onzekerheid, chemo’s en bestralingen maar zonder het gewenste resultaat.

Gelukkig hebben we Els haar wens om nog een keer op de Alpe d’Huez te staan nog uit kunnen laten komen. Fietsen ging niet meer, lopen ook niet maar met vereende krachten hebben we haar in een rolstoel naar bocht 7 kunnen brengen waar we samen nog een keer de Tour de France sfeer beleeft hebben.

Drie weken nadat we terug waren uit Frankrijk is Els overleden. Els was zo’n enorm sterk, ze bleef tot het eind toe knokken om de ziekte de baas te blijven maar de kanker was toch nog sterker. Je voelt zo’n enorm gevoel van onmacht als je iemand zo ziet vechten, je staat erbij maar kunt helemaal niets doen als maar afwachten.

Eerder dat jaar had ik het er met Els over gehad dat ik graag een keer aan Alpe d’HuZes mee zou willen doen en dat ik het dit jaar zeker ging doen. Ze zei toen dat ze, als ze nog zou kunnen, mee zou gaan om me te verzorgen en aan te moedigen. Helaas mocht dit niet meer zo zijn.

 Wat is Alpe d’HuZes…?

In 2006 ontstond bij Coen Veenendaal en Peter Kapitein het bizarre idee om op een dag zes keer de Alpe d’Huez in Frankrijk te beklimmen om zo geld op te halen voor de KWF kankerbestrijding. Peter had op dat moment zelf lymfeklier kanker. Ze fietsen toen met 66 deelnemers 6 keer de alp op en haalden 370.000 euro op. Inmiddels is het evenement uitgegroeid tot een professionele organisatie waarbij vorig jaar 4000 deelnemers meededen die 20,1 miljoen euro inzamelden. De doelstelling voor dit jaar is 30 miljoen euro.

De missie van Alpe d’HuZes is

Anderen faciliteren en inspireren om Goed, Gelukkig en Gezond te leven met kanker.

en het doel is…

Dé Nederlandse organisatie worden die een werkelijk verschil maakt in en voor het leven van de kankerpatiënt.

Alles wat met het geld gedaan wordt moet rechtstreeks iets opleveren om per direct iets voor de kankerpatiënt te verbeteren. Een goed voorbeeld hiervan is de sneldiagnose centra die ze aan het opzetten zijn. Hier is het nu al mogelijk om voor een aantal kankersoorten binnen 48 uur een diagnose te stellen zodat de patiënt direct weet waar hij aan toe is zonder dat hij weken in onzekerheid hoeft te zitten.

Daarnaast is er nog een hoger doel waar de moederorganisatie van Alpe d’HuZes, Inspire2Live zich mee bezighoud. Dat is kanker binnen 10 jaar van een dodelijke een chronische ziekte maken. Dit doen ze door alle knappe koppen van de wereld bij elkaar te brengen en zo samen  de krachten te bundelen. De man die op 23 jarige leeftijd het DNA ontdekte maakt hiervan ook onderdeel uit. Hij zegt dat alle kennis die ervoor nodig is al bestaat maar dat alleen alle radartjes nog op de juiste plaats gezet moeten worden. Van de tien jaar is inmiddels nog 8,5 jaar van over, op de site van inspire2live zie je de teller lopen.

 Grenzen verleggen

De onmacht die je voelt als je ziet hoe iemands leven door kanker wordt verwoest is verschrikkelijk. Die onmacht heb ik ook zo enorm gevoeld, je staat erbij maar kunt helemaal niets doen. Door die onmacht om te zetten in iets positiefs kun je met z’n allen enorm veel bereiken. Het lijkt bizar en onrealistisch om zes keer op een dag een berg van 1100 meter hoog en 14 Km lang te beklimmen maar als je echt wilt dan is het mogelijk en met de kracht die daarbij vrijkomt kunnen enorm veel positieve dingen gedaan worden.

Onder het motto  ’Opgeven is geen optie’ accepteren we geen beperkingen in wat we kunnen en zullen bereiken Alleen een dwaas blaast tegen de wind in, maar met zijn allen veranderen we zijn richting.

Ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken en dat deze doelen, die nu onrealistisch lijken, uiteindelijk realiteit zullen worden want alleen met onrealistische ideeën kun je de wereld echt veranderen.

Antistrijkstok beleid

De afgelopen jaren zijn er een aantal organisaties in het nieuws geweest omdat het vaak onduidelijk was wat er met al het geld gebeurde, dat er veel onkosten werden gemaakt of dat de directeur van die organisatie een enorm salaris kreeg. Bij Alpe d’HuZes heeft men een antistrijkstokbeleid wat denk ik door geen of weinig anderen geëvenaard kan worden. Ik heb me hier in de voorbereiding, maar ook in de week op de alp, enorm over verbaasd. Alles maar dan ook werkelijk alles wordt door vrijwilligers gedaan waarvan niemand betaald krijgt of zijn onkosten vergoed, iedereen betaald alles zelf. Ook alle materialen worden gesponsord zoals de stadions  van PSV en Utrecht waar de bijeenkomsten werden gehouden, 25 vrachtwagens vol met spullen die naar Frankrijk gereden zijn, echt ongelofelijk. Een van de motto’s is ook dat de winst hoger is als de omzet. Toen ik bij een van de bijeenkomsten wat bestelde aan de bar vroeg ik aan de man, die van een groot cateringbedrijf was,  of hij die dag ook als vrijwilliger werkte. Hij vertelde me dat hij die dag voor niets werkte en dat zijn baas het salaris wat hij normaal voor die dag zou moeten betalen aan Alpe d’HuZes zou doneren. Zo werkt Alpe d’HuZes en als je dit met duizenden mensen doet kun je tot enorme bedragen komen.

En dan begint het…

Ik weet het nog goed toen ik op een dinsdagmiddag begin oktober het bericht binnenkreeg dat ik ingeloot was. Enkele weken daarvoor had ik me ingeschreven en ik kreeg vrijwel direct het bericht dat er zoveel aanmeldingen waren dat er geloot moest worden. Toen ik het bericht kreeg dat ik ingeloot was was ik enorm blij omdat het voor mij bijna onmogelijk was om te denken dat ik niet mee zou mogen doen. Later kwam het bericht dat er naast donderdag dit jaar voor het eerst een tweede dag gefietst zou gaan worden. Zo zouden meer mensen de kans krijgen om mee te doen. Na de definitieve bevestiging begon het pas echt, naar bijeenkomsten gaan, trainen en sponsors werven.

Bijeenkomsten

Om iedereen goed voor te bereiden om het evenement werden er een aantal bijeenkomsten gehouden. De eerste was in november in het Philips Stadion in Eindhoven en de tweede in maart in stadion Galgenwaard in Utrecht. Tijdens deze bijeenkomsten werden er veel praktische tips gegeven over sponsorwerving, wat je kon verwachten tijdens de koersweek maar ook hoe je je het beste kunt voorbereiden en hoe je moest omgaan met je voeding tijdens de dag van de beklimming. Maar het ging ook over de diepere gedachten achter Alpe d’HuZes. De inspiratiesessies van Coen Veenendaal en Peter Kapitein waren erg indrukwekkend en raakte iedereen in de zaal erg diep.

Een presentatie van de inspanningsfysioloog van de Garmin Baracuda profploeg was erg interessant.

Het gaat om:

  •  het trainen van de langzame spiervezels
  • het vetverbrandings energiesysteem trainen want met suikerverbranding red je het niet
  • je hebt echter wel 60 gram suiker per uur nodig om de vetverbranding aan de gang te houden
  • je moet 15% onder het D2 omslagpunt fietsen zodat de melkzuurproductie constant blijft
  • uiteindelijk gaat het om het vermogen per Kg wat je kunt leveren
  • afvallen heeft dus minstens zoveel effect als trainen

Ik wist dus wat me te doen stond…

Trainen

Ondanks dat ik sportief ben en over een goede conditie beschik wist ik wel dat dit weer van een heel andere orde was en dat er veel, heel veel getraind zou moeten worden om zes keer de alp te kunnen beklimmen.

M’n training begon eigenlijk al in januari toen ik met mijn trekkingfiets door Chili en Argentinië fietste, hier moest ik ook enkele hoge passen van 3000 en 4700 meter over. Na een maandje rust thuis begon ik in februari met de trainingsritten op m’n racefiets. Door de week een of twee keer binnen 1 tot 2 uur op m’n Tacx wielertrainer die je aan kunt sluiten op de computer. Je kunt hier virtueel een parcours rijden waarbij je een video ziet van waar je fietst. Dit was een goede krachttraining en zo heb ik al menig keer de Alpe ‘dHuez virtueel beklommen.

In het weekend was het dan vaak een langere tocht maken. Het begon met een tocht van 80 Km. In februari was het vaak nog ijzig koud maar naarmate de maanden vorderden werd het steeds aangenamer weer en heb ik eigenlijk nauwelijks tot geen regen gehad. De tochten werden al snel langer en gingen van 100 naar 140, 175 Km uiteindelijk naar een tocht van 200 Km.

Al die uren op de fiets was een mooie manier om hiermee bezig te zijn, veel tijd om na te denken maar ook te genieten van de omgeving. Zo zie je pas hoe mooi Nederland is. Veel van mijn favoriete rondjes gingen door het rivierengebied waar het heerlijk was om over de dijkweggetjes te fietsen. Zo ook op 14 april, de verjaardag van Els waar ik met Sjoerd een mooie tocht maakte naar Houten. Dwars door het rivierenlandschap over vele pontjes, zeilbootjes die over het water laveerden. Door de Betuwe waar de fruitbomen mooi in bloei stonden. Eindeloze vergezichten met echte Nederlandse wolkenluchten. En Els die van bovenaf meekeek en de hele dag voor een stralende zon zorgde.

Om de nodige hoogtemeters te maken ben ik ook twee weekenden wezen fietsen in de Belgische Ardennen. Op vrijdagavond dan richting Trois – Points, dat ligt vlakbij Spa Francorchamps, midden in de Belgische Ardennen. Op zaterdag was het dan de hele dag fietsen. Daar kwamen dan ruim honderd Alpe d’HuZessers samen. Op de weg waren zes lussen uitgezet over soms behoorlijke steile klimmen van 15 tot 20%. Onder andere de Stockeu, bekend van Luik Bastenaken Luik zat in dit parcours. De zes lussen bij elkaar waren zo’n 140 Km met 3400 hoogtemeters wat gelijk staat met 3 Alpe d’HuZes klimmen. De eerste keer heb ik vanwege twee lekke banden maar 5 lussen kunnen rijden, het tweede weekend alle zes. Die weekenden voelde je wel flink in je benen maar waren heel goed om de nodige klim kilometers te maken. 

Deze weekenden waren ook mooi om met andere Alpe d’HuZessers in contact te komen. Je kwam de hele dag op het parcours groepjes mensen tegen waar je samen een eindje mee fietste. Toen ik op het eind van de dag in het plaatselijk cafe aan de bar nog wat zat te drinken kwam ik in gesprek met John, een man van 67 jaar die dit jaar voor het eerst mee ging fietsen. Na vele jaar vechten tegen allerlei ziektes was zijn dochter overleden aan kanker, voor haar ging hij fietsen. Natuurlijk vroeg hij ook waarom ik mee ging fietsen. Ik vertelde hem mijn verhaal waarbij ook de tranen weer kwamen, ook bij hem. Bijna zonder iets te zeggen begrijp je elkaar zo goed en voel je precies wat iemand heeft door moeten maken. Dat geeft een enorm gevoel van verbondenheid.

Sponsoring

Het uiteindelijke doel van Alpe d’HuZes is natuurlijk het zoveel mogelijk geld inzamelen in de strijd tegen kanker. Daarom moest er ook veel tijd besteed worden om geld in te zamelen. Dankzij vele vrienden, familie, collega’s en kennissen heb ik in totaal 6365 euro ingezameld. Iedereen die hieraan bijgedragen heeft hartstikke bedankt voor jullie steun. Mede dankzij jullie is het winnen van de strijd tegen deze verschrikkelijke ziekte weer een stapje dichterbij gekomen.

Speciale dank gaat uit naar PerfectView en Claranet die als bedrijf kledingsponsor wilden zijn. Toen ik Ruud, de directeur van Claranet Nederland, aan de lijn had en m’n verhaal vertelde zei hij eigenlijk direct ja. Ook hier bleek weer dat zo ontzettend veel mensen met kanker in aanraking komen. Een collega Liesbeth, vecht op dit moment tegen eierstokkanker en voor haar wilde Claranet mijn actie van harte ondersteunen.

In de media

Om aandacht te vragen voor mijn Alpe d’HuZes actie zijn er een aantal artikelen in diverse media verschenen. Zo plaatste de lokale website VeghelInBeeld.nl een interview in de rubriek Pieter schuift aan bij…. De regionale site KlikNieuws.nl plaatste ook een artikel wat later die week ook in de gedrukte editie van de krant kwam te staan.

Kick off

Op 20 mei was daar dan de Kick Off voor Alpe d’HuZes 2012. Dit werd gehouden op het nationaal topsportcentrum Papendal. Duizenden mensen waren hier aanwezig om hun persoonlijke kleding op te halen. Verder was er de presentatie van het koersboekje met alle informatie over de koersweek. Diverse mensen vertelden het verhaal waarom zij gingen fietsen. Zo ook cabaretier Guido Weijers die op geheel eigen wijze zijn Alpe d’HuZes verhaal vertelde, ook hij gaat proberen zes keer de berg te bedwingen. Tenslotte was er muziek van Margriet Eshuis & Maarten Peters. Je voelde de vibe door de zaal gaan, nog twee en een have week voor de start.

Op de alp

Omdat ik zaterdagmorgen 2 juni al vroeg vertrokken was naar Frankrijk kwam ik al vroeg in de middag aan op de alp. Het was prachtig zonnig weer en omdat er een aantal grote vrachtwagens voor me reden ging het met een slakkengangetje omhoog. Het was moeilijk om hier weer zo alleen terug te komen, vooral in bocht zeven waar we twee keer gestaan hadden. Allerlei herinneringen gingen door m’n hoofd. Boven op de berg had ik een ski-chalet gehuurd. Het was een paar honderd meter van het Palais des Sports. Het grote sportcentrum waar alles gedurende de week te doen was.

Ik had thuis wel vaak de berg gefietst op m’n Tacx trainer met wisselende tijden van 1 uur 45 tot een snelste tijd van 1 uur 12 maar ik wist helemaal niet hoe de Alp in het echte voelde. Daarom zondag morgen maar de fiets gepakt en naar beneden gereden. Er waren al heel veel fietsers op de berg. Ik ben rustig naar boven gefietst zonder ook maar een keer echt buiten adem te raken, het voelde goed. In 1 uur en 18 minuten was ik boven en toen wist ik dat het qua tijd mogelijk moest zijn om de zes keer te halen, dat gaf vertrouwen.

Eigenlijk gaat het er helemaal niet om hoe vaak je boven komt. Het gaat er meer om dat je iets doet om heel erg diep te gaan, dat je je grenzen verlegd, één keer meer gaat als dat je eigenlijk kunt. Dat je een beetje kunt ervaren hoe zwaar iemand met kanker het heeft en dat het een hele mooie voldoening geeft als je je met hart en ziel inzet voor een ander.

Gedurende de week was er van alles  te doen op de berg. In en rondom het Palais du Sport was een heel Alpe d’HuZes dorp opgebouwd met een enorme tent waar ‘s avonds duizenden mensen konden eten. In het sportpaleis was een kledingwinkel, kinderopvang, café en werd iedere dag de uitzending van Radio 2 met Bert Kranenbarg uitgezonden. Ook was er een meterslange herdenkingsmuur waar iedereen zijn boodschap kon achterlaten. Hier stonden vele ontroerende berichten op.

‘s Avonds waren er bijeenkomsten in de grote zaal. Zo werd er de Bas Mulder award uitgereikt. Een prijs van twee miljoen euro die dit jaar aan drie wetenschappers werd uitgereikt die onderzoek doen wat direct ten goede komt aan de kankerpatiënt. Ook werd bekendgemaakt dat Peter Kapitein in oktober het eredoctoraat krijgt van de Vrije Universiteit van Amsterdam. Hij ontvangt de eretitel voor ‘zijn uitzonderlijke diensten ten behoeve van het onderzoek naar en verbetering van de mogelijkheden van leven met kanker’. De inspiratie bijeenkomst op dinsdag was weer heel indrukwekkend. Coen van Veendendaal vertelde een heel persoonlijk verhaal hoe hij om heeft moeten leren om te gaan met het verlies van geliefde mensen die hij verloren heeft aan kanker.

Op dinsdag trof ik Femke op de berg, het was fijn om een bekende te treffen. Samen met Selma zijn we een paar uur bezig geweest om bestek in servetjes te rollen voor het eten ‘s avonds. Het was een mooie zonnige dag, we zaten achter de eettent uit de wind met prachtig uitzicht op de besneeuwde toppen van de alp. Toen ik Selma vroeg wat haar reden was om hier te zijn zei ze ‘nou zet je maar schrap’. Ze vertelde dat ze vorig jaar ook al hier was geweest met haar man en haar twee dochters. Ze wist toen al dat haar oudste dochter kanker  had. Zij is afgelopen januari op 5-jarige leeftijd overleden, daarom was ze nu weer hier om het haar jongste dochter achterop hier weer voor haar te fietsen. Ik kon alleen maar sprakeloos luisteren wat een verschrikkelijk verhaal. Dit lijkt me het ergste wat je kan overkomen hetgene waar je het meest van houd op zo’n manier verliezen, verschrikkelijk.

Woensdag was de eerste fietsdag. Omdat de berg niet twee volle dagen afgesloten kon zijn kon er op deze dag maar gefietst worden van 10 to 4. ‘s Morgens regende het nog maar om 10 uur was het droog. Na het startshot van Christian Prudhomme, de directeur van de Tour de France, starten vele fietsers met hun beklimmingen. Ik heb een aantal uren langs de bovenste bochten van het parcours gelopen en mee alle fietsers aan gemoedigd. Als dit een opmaat was voor morgen dan moest het een geweldig feest worden. ‘s Middags nog een paar uur op bed gelegen om de benen nog wat rust te geven.

Toen de berg ‘s avonds weer open was ben ik naar beneden gereden om mijn ouders op te halen. Ze waren op vakantie aan de Middelandse zee en hadden ruim 400 kilometer gereden om twee dagen op de berg te zijn en dit evenement samen met mij te beleven. Toen we de berg opreden raakte pa niet uitgepraat over de fantastische omgeving. Bij bocht zeven stopten we even, daar stond een kaars te branden voor Els.

De sfeer, het beeld, de gedachten, de wonderlijke schoonheid van de omgeving zorgden ervoor dat mijn gemoed volschoot . . .

Zo schreef hij later op zijn eigen weblog. Boven aangekomen hebben we nog een spandoek opgehangen want mijn vader zou mijn vader niet zijn als hij met de nodige huisvlijt een mooi spandoek gefabriceerd had. Toen ik mijn moeder geïnstrueerd had hoe de diverse sportdrankjes gemaakt moesten worden was het tijd om vroeg te gaan slapen want het zou morgen een lange dag worden.

De koersdag

Donderdag nacht om 03.49 schoot ik wakker en keek op m’n wekker. Ik had m’n wekker om 03:50 gezet want om 04:30 zou de gezamenlijke afdaling naar beneden zijn. Snel aangekleed en richting het Palais du Sport. Er was gewaarschuwd dat het een graad of 3 – 4 kon zijn ‘s morgens maar met 10 graden viel dat nog reuze mee. De afdaling met duizenden fietsers naar beneden was erg indrukwekkend maar ook behoorlijk eng. Het was nog aarde donker en er was geen verlichting op de berg. Je moest vertrouwen op de lichtjes voor je en deze maar volgen. Maar met een vaartje van 30 tot 40 kilometer per uur valt dat niet altijd mee. Indrukwekkend waren al die duizenden kaarsen die op de berg stonden te branden, ieder met een persoonlijke boodschap ter nagedachtenis aan iemand of ter steun voor iemand.

Beneden aangekomen werden we in het dorp opgesteld in startvakken van enkele honderden mensen, dit om de drukte op de berg een beetje te spreiden. Om 04:30 klonk het startschot en ging de wave een kilometer lang over alle deelnemers heen. Wij moesten nog een half uur wachten, je voelde de spanning iedereen was er klaar voor. Er werd nog een laatste banaan of pannenkoek gegeten en wat gedronken en om vijf uur was het dan zover en mochten ook wij vertrekken.

Ik was verbaasd over de drukte onder in het dorp, om vijf uur ‘s morgens stond het al rijen dik met supporters die iedereen aan stonden te moedigen en succes wenste. Na het dorp uitgereden te zijn reden we recht de rotonde over bij het startplein waar het keerpunt was. Je hoorde de piepjes van het tijdsregistratiesysteem die iedere fietser langs zag komen, nu was het echt begonnen.

Als je de straat waar al de campings aan liggen door bent en de bocht naar links omgaat dan ligt hij daar… Het lijkt wel een steile muur waar je tegenaan rijdt, het is dan ook direct terugschakelen naar de kleinste versnelling. De eerste paar kilometers zijn het ergste met een gemiddelde van 10% maar met hele stukken van 12%. Ik kan me voorstellen dat je behoorlijk schrikt als je hier voor het eerst tegenop moet rijden.

Toen ik op maandag halverwege de berg op een muurtje bij een bocht naar beneden zat te kijken stopte daar Thomas, hij was 20 jaar en had nog nooit op een racefiets gezeten. Voor dat hij hier naar toe kwam had hij een keer een spinningles gedaan en nu wilde hij 3x de berg gaan beklimmen voor zijn moeder die onlangs aan kanker overleden was. Hij was nu nog aan het oefenen en was zich helemaal de pletter geschrokken zoals hij dat zei. Hij had zich niet kunnen voorstellen hoe steil deze berg was en moest na iedere twee bochten stoppen om uit te rusten. Na 10 minuten rusten fietste hij weer weg in z’n gewone korte broek met t-shirtje en gymschoenen. Ik hoop voor hem dat hij zijn drie keer vol heeft kunnen maken.

En dan begint het

De eerste helft van de klim was het doodstil op de berg, niemand ze wat, je hoorde alleen het klikken van de versnellingsapparaten en het ratelen van de kettingen. Iedereen was in gedachten bezig met waarom hij hier aan het fietsen was. Het werd langzaam licht en de berg lag er mooi bij in de ochtendschemering. In iedere bocht stonden honderden kaarsen te branden en als je naar beneden keek zag je het de mistsluiers nog over het dorp dwarrelen.

De berg bestaat uit 21 bochten die voorzien zijn van een nummer en van 21 terugtellen. In iedere bocht staat een bord met het nummer, de hoogte en namen van de wielrenners die in een bepaald jaar gewonnen hebben. Zo zie je ook regelmatig namen voorbijkomen uit de betere tijden van het Nederlandse wielrennen zoals Hennie Kuijper, Joop Zoetemelk, Peter Winnen, Steven Rooks en Gert-Jan Theunissen. De haarspeldbochten zijn fijn daar vlakt het even wat af en heb je de tijd om wat te drinken. Maar als je voor de bocht omhoog kijkt en ziet hoe de weg daar omhoog loopt, dan zie je pas echt hoe steil het is en denk je wel eens hoe kom ik daar in hemelsnaam omhoog. Maar het is een kwestie van gewoon rustig blijven trappen en het ging iedere keer toch weer relatief makkelijk. Van de vele trainingsritten wist ik ongeveer bij welke hartslag m’n omslagpunt lag en ik probeerde dan ook bewust m’n hartslag onder de 160 te houden zodat ik niet ging verzuren. Met een gemiddelde hartslag van 142 over de hele dag en een maximum van 167 is dat prima gelukt.

Bij bocht 16 en 7 waren verzorgingsposten ingericht waar artsen en masseurs aanwezig waren maar je ook wat kon eten en drinken of je fiets kon laten repareren. Ik fietste in één keer door want als je in je ritme zit dan is het fijner om door te fietsen. Af en toe even uit het zadel om een andere houding te hebben en het één en ander te ontlasten, maar meestal gewoon zittend en maar blijven trappen en trappen en trappen… Na de eerste paar kilometer wordt het iets makkelijker en kon ik zelfs af en toe bijschakelen. Er zitten zelfs een paar stukjes in van gemiddeld 6% dat voelt dan heel erg fijn alsof het bijna vlak is. Maar met een gemiddelde van meer dan 8% is het toch nog behoorlijk afzien. Een gemiddeld viaduct in Nederland is 3 tot maximaal 4%.

Bovenaan de berg kom je op een overgangsstuk stuk. Er is hier een alpenwei waar van die typische franse koeien staan te grazen, het is een lang stuk rechte weg. Het lijkt vlak maar dat is het zeker niet. Als je omhoog kijkt dan zie je daar al de chalets van het dorp staan. Het lijkt zo dichtbij maar het is dan nog wel een paar kilometer… na bocht 1 kom je nog over een lang stuk rechte weg het oude dorp in, nog behoorlijk steil met weer stukken van 12%. Als je denkt dat je er dan bent dan heb je het mis want het is dan nog ruim een kilometer. ‘Je bent er bijna’ riep iemand me toe, ‘ Ja en dan nog vijf keer’ dacht ik bij mezelf. Onder het tunneltje door naar bocht nul. In bocht nul staat een zelfde bord als in alle andere bochten maar dan met de naam van Bas Mulder. Hij heeft de eerste jaren meegereden maar is op jonge leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. In die bocht stond ‘s morgens vroeg al een Chinese vrouw de de longen uit haar lijf te schreeuwen om zo iedereen persoonlijk aan te moedigden.

Langs de skiliften, in tegenovergestelde richting over de straat waar normaal de Tour de France finished, hier ging het al weer omlaag, rechtsaf op de rotonde en dan rechtdoor naar de finish voor het Palais du Sport. De eerste keer was ik om half 7 boven. Mijn ouders stonden al achter het spandoek te wachten. Ik had niet echt de rust in m’n lijf om lang uit te rusten. Snel een reep gegeten, naar het toilet, de bidons wisselen met verse voorraad uit de koelbox die al klaarstond en weer naar beneden.

Dat naar het beneden fietsen is ook nog een hele onderneming. Vanwege de drukte mocht je niet zo snel maar een vaartje van 40 – 45 Km per uur was voor mij meer als genoeg. En dan te bedenken dat de echte coureurs met 80 – 100 Km per uur naar beneden gaan, ik moet er niet aan denken… Zeker bij het afdalen merk je goed dat zo’n carbon frame veel minder stijf is als een aluminium frame, het zwabbert veel meer. Toch is het ook een kwestie van vertrouwen hebben in je remmen en naar mate de dag vorderde ging het steeds soepeler. Omdat je steeds met je handen onder in de beugels zit met je vingertoppen aan de remmen, en dat een half uur lang, krijg je behoorlijke kramp in je vingers. Ik was dan iedere keer ook weer blij als ik beneden door de laatste bocht was en m’n handen even los kon laten. De tintelingen en pijn krampen schoten dan vaak door m’n vingers en het koste dan ook weer een paar minuten voor ik weer een beetje normaal gevoel had.

Beneden aangekomen was het dan weer even wat drinken op het startplein bij de rotonde, windjack uit en voor de volgende keer naar boven. De eerste keer was soepel gegaan, de tweede keer ook maar derde keer voelde al een stuk zwaarder. Gelukkig stond m’n moeder boven klaar met een lekker kopje zoute bouillonsoep, dat smaakte heerlijk. Het was een welkome afwisseling na al die zoete sportdrank en dat vele water. M’n moeder zorgde de hele dag ervoor dat m’n voorraad sportdrank prima aangevuld bleef. Op het eind van de dag was ik helemaal ziek van dat vele drinken, je krijgt zo’n heel onbestemd gevoel in je maag. Maar je moet blijven drinken want je verliest heel veel vocht en dat moet aangevuld worden. Als je te weinig drinkt krijg je ook geheid kramp, ik heb heel wat mensen naast hun fiets zien staan kermend van de pijn, of op de berg met fiets en al om zien vallen omdat de kramp in hun kuiten schoot en ze niet snel genoeg uit de pedalen konden komen. Gelukkig is al dit ongemak mij bespaard gebleven als ook problemen met m’n fiets. Regelmatig hoorde je tijdens een afdaling een enorme knal alsof iemand een geweer afvuurde. Dat was dan weer iemand met een klapband, best gevaarlijk ook als je met 40 Km per uur naar beneden suist.

Je bent halverwege

Na de derde keer op de top te zijn aangekomen zei m’n vader ‘Je bent halverwege…’,  zes uur onderweg en nu nog drie keer te gaan. Ik was eigenlijk niet zoveel bezig met het aantal keren, het ging keer voor keer,  beklimming voor beklimming, bocht voor bocht, trap voor trap. Gewoon door blijven trappen dan kom je er wel. Ik had 6x als doel gesteld en als ik iets voor ogen heb dan moet er veel gebeuren om me hier vanaf te houden. Hiervoor was ik ook nog eens super gemotiveerd en na m’n proefrit van zondag wist ik ook dat het qua tijd makkelijk mogelijk moest zijn. Ik wist dus zeker dat ik die zes keer zou gaan halen. Gewoon door blijven trappen…

Bij de vierde beklimming had ik het even echt moeilijk. De eerste paar kilometers had ik enorm last van m’n rechterknie, dat is m’n zwakke knie dus ik wist bij voorbaat al dat ik hier wel last van zou gaan krijgen. Als alles dan weer een beetje warm gedraaid was zakte te pijn wel weer weg of misschien was het ook endorfine die de pijn verzachte. De vijfde klim ging wel weer redelijk alleen ging nu de temperatuur parten spelen. Bendeden op de berg liepen de temperaturen op tot 38 graden. ‘s Morgens reed ik nog met een overjas en arm en beenstukken maar die waren gedurende de dag al uit gedaan. Op een gegeven moment kun je de warmte niet meer kwijt. Het was dan ook fijn dat ze in bocht 7 met sponzen water stonden, dit gaf nog enige verkoeling. Tijdens de informatie bijeenkomst de avond ervoor was er ook al voor storm gewaarschuwd vanaf een uur of drie vier. Nou die wind kwam er inderdaad en op sommige stukken had je hem recht tegen.

Ook Femke was inmiddels boven aangekomen, ze was uit het dal naar boven gelopen en had een hele tijd in bocht 7 gestaan maar me daar gemist. Valt ook niet mee al die fietsers met het zelfde tenue voorbij te zien komen. Als je aan het fietsen bent zit je in een soort roes toch kan ik me een aantal supporters nog heel goed herinneren. Zo was er een man die van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat de hele tijd met een pollepel op een pan stond te slaan, of de vrouw met de trom bijna bovenop de berg, het meisje wat de hele dag op muziek stond te dansen, de Chinese vrouw die in bocht nul iedereen omhoog stond te schreeuwen, ze had op het eind van de dag bijna geen stem meer over. En dan de vele mensen die je persoonlijk aanmoedigen. Iedereen had voor op zijn stuur een bordje zitten met zijn nummer en tijdregistratiechip, hier stond ook je naam op. Veel mensen stonden hier echt op te kijken en riepen dan je naam om je aan te moedigen vaak ook met een hele persoonlijke aanmoediging, dat doet je heel erg goed zeker op de momenten dat je er even doorheen zit. Respect ook voor die supporters voor sommige moet het net zo zwaar geweest zijn als zes keer de berg opfietsen.

Zes keer

Toen ik tegen vieren voor de 5e keer bovenkwam wist ik dat ik het makkelijk ging redden en heb toen even een iets langere pauze genomen. Ik kreeg wat verontrustende berichtjes van mensen die zich afvroegen of ik nog voor een 6e keer ging. Het bleek dat de tijden af en toe een hapering vertoonde en pas laat binnenkwamen. De zesde keer heb ik rustig aangedaan en onderweg een paar keer gestopt. In bocht 16 en bocht 7 waar we een paar keer gestaan hebben heb ik de fiets even aan de kant gezet en heb rustig zitten kijken. Boven aangekomen was iedere keer weer een feest. In het dorp was het een enorme drukte, daar voelde je je net een Tour de France renner. De supporters stonden daar een paar rijen dik aan beide kanten op de weg, een klein paadje openlatend waar een fietser tegelijkertijd door kon. Iedere keer als je daar doorheen fietste klonk er enorm gejuich op, alsof je een Nederlandse Tour-renner was die sinds jaren weer eens ging winnen op Alpe d’Huez.

Boven aangekomen stonden pa & ma en Femke mij alweer op te wachten, wat was het fijn om ze hier weer te zien en om dit samen te delen. Alle emoties kwamen eruit toen ik mijn ouders in de armen viel. Wat was ik hier enorm mee bezig geweest en had hier naar toe geleefd in de vele, vele uren training. Wat had ik afgezien vandaag, wat was het zwaar geweest maar ook zo ontzettend mooi en wat miste ik Els enorm… Toen een man, die achter de dranghekken naast m’n ouders stond, vroeg voor wie ik gefietst had vertelde ik hem mijn verhaal, ook bij hem zag ik de tranen over zijn wangen rollen.


Van m’n ouders kreeg ik een fles champgne en een mooie overwinningsketting van snoep van Femke. Na even uitgerust te hebben in m’n chalet zijn we nog terug gegaan naar de finish. Hier kwamen nog grote groepen mensen binnen. Het was mooi om al die emoties te zien, de euforische vreugde maar ook het intense verdriet. Rond acht uur werd het voorlopige eindbedrag bekend gemaakt, meer als 28! miljoen euro. Met de toezeggingen per beklimming erbij zou dat de doelstelling van 30 miljoen ruimschoots passeren. Het definitieve bedrag wordt n oktober tijdens de checkoverhandiging in de HMH bekend gemaakt.

Ondanks de zware inspanning voelde ik me nog vrij goed en had relatief weinig last. Ik begon zelfs weer honger te krijgen. Na het eten van een lekkere steak met friet in een plaatselijk restaurant was het tijd om te gaan slapen. Het was een hele bijzondere dag geweest die ik niet snel zou vergeten.


The day after

De volgende dag heb ik eerst m’n ouders weer naar beneden gebracht, ze vertrokken weer naar hun vakantiebestemming. Ze hebben enorm genoten van deze dagen en raakte er ook maar niet over uitgepraat. Mijn vader heeft er de dagen erna nog enkele berichten over geschreven op zijn weblog. Wat was het ook fijn om dit nog samen met hun te kunnen beleven. Dan komt ook het besef dat we hier zo gelukkig mee moeten zijn. Ik heb zoveel verhalen gehoord van ouders die hun kind hebben moeten begraven, zoals het verhaal van Selma en natuurlijk Peter en Corrie, de ouders van Els. Het overlijden van iemand is altijd een verdrietig gebeuren, soms kun je er rust mee hebben als iemand een mooi leven heeft gehad en op respectabele leeftijd is gestorven maar als de volgorde niet goed is…

Daarna ben ik aan de andere kant van Alpe d’Huez naar beneden rededen. Dit is de Col de Sarenne, hier gaat een smal bergweggetje naar beneden, net breed genoeg voor een auto. Hier heb je fantastische uitzichten, het is er helemaal uitgestorven, weg van alles en iedereen. Ik heb de auto aan de kant gezet en een paar uur voor me uit zitten kijken en alles van de afgelopen dag nog eens overdacht.

‘s Avonds was er een bijeenkomst en daarna een feestavond. Op de bijeenkomst waren nog wat officiele momenten en werden nog enkele aardige feiten gedeeld. Zo hadden meer als 5000 mensen die week vrijwillergswerk gedaan, waren er ruim 25.000 mensen op de berg geweest, was het voor de plaatselijke middenstand minimaal zo’n goede week als dat de Tour de France daar was. Had de organisatie van de Tour de France gevraagd of de motards van Alp d’HuZes volgend jaar de begeleiding wilde doen van de etappe op Alpe d’Huez. Werd er gemeld dat er 1000 van de 8100 deelnemers zes keer de berg op waren gefietst en dat er totaal, op deze twee dagen, meer als 19 keer rond de aarde was gefietst. Ook werd nog een telegram van koningin Beatrix voorgelezen. ‘s Avonds trof ik John nog, de man van het cafe van de Ardennen training,  hij had de hele week al naar me uitgekeken en vond het fijn dat hij me nog even de hand kon schudden. Die avond nog veel mooie verhalen gehoord van mensen die ook gefietst hadden. Een jongen waar ik mee heb staan praten zal ik nooit vergeten, hij had zelf een hersentumor gehad en was drie keer de berg opgefietst en er sprak zo enorm veel positivisme uit zijn verhalen.

Ik voelde nu dat ik toch wel heel moe was en kon nauwelijks meer op m’n benen staan. Na afscheid genomen te hebben van Femke het bed ingedoken want morgen moest er nog 1100 Km overbrugt worden op weg naar huis.

Weer thuis

Het is moeilijk het gevoel van Alpe d’HuZes over te brengen. Iedereen die er geweest is heeft het erover. Het is zo’n bijzonder gevoel iets wat ik nog maar zelden beleefd heb. Het lijkt wel bijna een ideale wereld, zoveel onbaatzuchtigheid, eensgezinsheid en verbondenheid. Niet alleen bij de deelnemers maar ook bij alle vrijwilligers en supporters. Ik heb afgelopen weken nagedacht over het gevoel van Alpe d’HuZes. Zou een sekte ook zo voelen…? Alp d’HuZes heeft ook zo zijn eigen geloofsgemeenschap met eigen gebruiken en rituelen en een aantal charismatische leiders die de openbaring goed kunnen uitdragen. Maar bij een sekte krijg ik toch meestal een negatief gevoel. Als je het Alpe d’HuZes gevoel al ergens mee kunt vergelijken dan is het misschien met het gevoel van Challenge Day wat in Nederland op de televisie uitgezonden wordt in het programma Over de Streep, gepresenteerd door Arie Boomsma.

Oud premier, wielerliefhebber en ambasadeur van Alpe d’HuZes zei daar hetvolgende over in het NOS programma De Avondetappe.

Hun idealisme is overweldigend en straalt over de hele wereld uit. Zelfs in tijden van oorlog en bezetting, heb ik niet zulk een diepe saamhorigheid gevonden tussen mensen als op de hellingen en boven op de Alpe d’Huez in die dagen. Het is iets fantastisch en daar ben ik zo van onder de indruk dat ik het niet eens goed onder woorden kan brengen. Het grijpt mij ontzettend aan!

Alpe d’HuZes bewijst ook maar weer eens dat als je echt intrinsiek gemotiveerd bent je heel veel kunt bereiken. De kracht van de groep van alle afzonderlijke individuen is dan enorm. Dan is de crisis even heel ver weg en lukt het toch om een enorm bedrag voor de strijd tegen kanker bij elkaar te brengen.

Doe je volgend jaar weer mee?

Veel mensen stelden me afgelopen weken deze vraag. Er zijn er velen die ieder jaar mee doen, waarbij het inmiddels een traditie is geworden. Voor mij was het eenmalig, ik heb heel bijzonder voor Els gefietst en het was een hele mooie en fijne belevenis. Misschien dat ik nog eens terug ga als vrijwilliger maar het fietsen was eenmalig. Het was verschrikkelijk dat ik hier heb moeten fietsen maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Ik hoop van harte dat ik in de toekomst nooit meer m’n fiets hoef te pakken om weer zes keer voor iemand de Alpe ‘dHuez op te fietsen.

 

Tags:

3 Responses to “Alpe d’HuZes 2012, fietsen voor de strijd tegen kanker” Subscribe

  1. Ruud 22 juli 2012 at 12:18 #

    Heel goed gemaakt Gertjan.
    Als je er niet bij was heb je zo een compleet beeld van jouw tochten daar, de achtergronden van jou daarbij en van anderen. Het is een compleet beeld voor degenen die het willen weten en er niet bij konden zijn.
    GA ERMEE DOOR : veel succes met je goede werk !

    Ruud

  2. Esther 22 juli 2012 at 21:33 #

    Ha Gertjan,
    Bij het lezen van jouw bericht biggelen de tranen weer over mn wangen. Het voelt allemaal nog maar zo kort geleden, zo vers nog. Wat ik mooi vind aan jouw verhaal is de kracht, de saamhorigheid, de drive om iets tastbaars neer te zetten. Zelf overvalt me nog regelmatig een gevoel van ongeloof en boosheid.

    Je hebt een prachtprestatie neergezet en dit verslag geeft het gevoel er een beetje bij geweest te zijn.

    Thanks,

    Esther

  3. nicolien 2 augustus 2012 at 13:01 #

    Mooi!

Leave a Reply to nicolien

Door de rijstvelden van Ho Chi Minh City naar Bangkok

In december 2012 fietste ik van Ho Chi Minh City in Vietnam door de Mekong Delta naar Cambodja. Van daaruit […]

Alpe d’HuZes 2012, fietsen voor de strijd tegen kanker

In 2008 stond ik met Els & Sjoerd we voor het eerst op de Alpe ´d Huez, de Nederlandse Tour […]

Over de Paso Aqua Negra van Argentinie naar Chili

Iedere fietstocht heeft wel een bijzonder doel of uitdaging. Het doel van deze expeditie was de Paso Agua Negra. De […]

Fietserpad deel 1 van Groningen naar Nijmegen

In september 2011 fietste ik het eerste deel van het fietserpad van Groningen naar Nijmegen. Het fietserpad is het fiets alternatief […]

Door de 1864 bochten van de Mae Hong Son Loop

In december 2012 fietste ik de Mae Hong Son Loop. Dit is een lus door het bergachtige gebied in Noord-Oost […]

Rondje Afsluitdijk, door wind en regen.

In mei 2010 fietste ik van thuis uit in een aantal dagen een rondje over de afsluitdijk. Later meer over […]

Dwars door Thailand, Laos & China op weg naar Dali

In 2007 maakte ik een tocht die begon in Bangkok, via Laos en China fietste ik 3000 Km naar Dali. […]